۳۱ فروردين ۱۴۰۳ - 
شرکت در جلسه «نازی آبادی‌ها» بهانه خوبی برای یه نشست صمیمی ۵ ساعته شد.
آخرین مصاحبه‌اش را در مستند ارزشمند «قائم مقام» دیده بودم و در جریان اقدامات حقوق بشری او قرار داشتم.
اگر سیاسیون و نویسندگان را به ۲ گروه «مهربان» و «نامهربان» تقسیم کنیم، عمادالدین باقی از مصادیق بارز دسته اول است. او بعد از فراز و نشیب‌های زندگی سیاسی و رسانه‌ای، کماکان مأموریت دفاع از #حقوق_زندانیان را وظیفه و رسالت خود می‌داند.
هر کسی یکبار به زندان بیفتد معنای حقوق زندانی را به خوبی درک می‌کند.
زندانیان (به طور اعم) حقوقی دارند که باید حاکمیت آن را تأمین کند.
به دلیل فقدان دانش لازم از سوی دو طرف، هزینه‌های انسانی قابل توجهی به جامعه تحمیل می‌شود.
هرچند به لحاظ فکری و سیاسی با عماد باقی زاویه دارم، ولی دانش و تجربه و
دلسوزی او نسبت به زندانیان به ویژه انگیزه و تلاش فردی‌اش برای نجات
جوانان ناآگاه و بدشانسی که به هر دلیل گرفتار شده‌اند، ارزشمند است.
معتقد است که سیاست زدگی بلای جان #حقوق_بشر است و راه حل آسیب‌های جامعه را بسیار عمیق‌تر از واکنش‌های تند سیاسی و سطحی می‌داند.
در این مورد اشتراک نظر داریم.
ظاهراً در کشور هیچ نهاد مردمی برای پیگیری حقوق زندانیان نداریم.
نظام با حمایت از NGO (سمن)های با انگیزه می‌تواند ضمن کاهش هزینه‌های رسمی
نظارتی، در جهت اعتمادسازی هر چه بیشتر و اقناع بهتر افکار عمومی اقدام
کند.
معتقدم مدعی «حقوق بشر» ماییم. ما حزب اللهی‌ها...
به دلیل نگرانی از سوء استفاده دشمن، پیگیری موضوعات «حقوق بشری» از سوی
نیروهای متعهد و انقلابی در اولویت آنان قرار نمی‌گیرد و این زیبنده جمهوری
اسلامی نیست!
اینستاگرام