غذای روح!

امام مجتبی می فرماید: "تعجب می کنم از کسانی که در غذای جسم خود فکر می کنند ولی در امور معنوی و غذای روح خویش اندیشه نمی کنند. شکم خود را از طعام مضر حفظ می کنند ولی از افکار پلیدی که روان را می آلاید، پرهیز نمی کنند."

شهید مطهری هم روایت مشابه دیگری را استناد می کند که در توضیح آیه "فلینظر الانسان الی طعامه" (عبس ٢٤) است. یعنی انسان باید به طعامی که می خورد نظارت و دقت کند؟ چه می خورد؟ چه اندازه می خورد؟ از کجا آمده؟ آیا سالم است؟

هر قدر در غذای مادی دقت لازم است، در غذای معنوی که مربوط به روح انسان است باید حساس بود. آیا خوراک فکری از منابع سالم و دلسوز و صادق است یا در این دنیای پیچیده رسانه ای انواع غذاهای رنگین و مسموم جلوی چشم ما زینت داده می شوند؟

پی نوشت:
امام حسن مجتبی در اوج شجاعت و مجاهدت، با معاویه صلح کرد تا نقاب از چهره ی تزویر بردارد. فرزندان تربیت شده اش، الگوی جهاد و شهادت و ایثار در راه دین و اطاعت امر رهبرشان هستند.

قاسم بن الحسن در مورد مرگ گفت: "احلی من العسل" از عسل برای من شیرین تر است. شهید مطهری هم مرثیه سرایی كرد: طفل سیزده ساله می آید خدمت ابا عبدالله، در حالی که چون اندامش کوچک است، اسلحه به تنش راست نمی آید!
زره را برای مردان بزرگ ساخته اند، نه برای بچه های کوچک!
کلاه خود ها برای سر افراد بزرگ مناسب است نه برای سر بچه کوچک!
... راوی از لشگر عمرسعد در توصیف صحنه می گوید: ... کأنه فلقه القمر! این بچه پاره ای از ماه بود!
خداوند جوانان ما را به قاسم بن الحسن از لغزش ها حفظ کند! التماس دعا

برچسب ها: امام حسین علیه السلام ، امام حسن مجتبی علیه السلام ، شهید مطهری ، قاسم بن الحسن