کد خبر: ۸۴۳
تاریخ انتشار: ۲۲ مهر ۱۳۹۶ - ۱۲:۵۷
اموات را فراوان یاد کنید. به ویژه شب های جمعه.
پدر و مادر هم حق بزرگی بر گردن ما دارند. بخصوص مادر.
در جوانی نقش شهدا را درجه اول می دانستم و نقش والدین انان را درجه دوم ! امروز و در این سن به این نتیجه رسیده ام که اگر درجه بندی کار درستی باشد ، مادر شهید درجه اول است.
خداوند آنان را با حضرت ام البنین (س) محشور کند که چهار فرزند رشید خود را در کربلا تقدیم کرد ، اما اولین سوالش از راویان کربلا این بود که حسین چه شد؟
پست قدیمی مادر را در پی نوشت آوردم.

پی نوشت:

مادر
این خانم ، "جمیله بحیره " مبارز بزرگ الجزائری است.
از حال و هوای روز اعدام خود برایم می گوید . او در جریان یک مبارزه مسلحانه علیه اشغالگران فرانسوی به اعدام محکوم می شود ، برای اجرای حکم با "گیوتین" به محوطه ی زندان آورده می شود . حضور پرشور و اعتراض آمیز مردم در اطراف زندان ، به قدری بالا میگیرد که در آخرین لحظه ، فرانسویان نگران ، اجرای حکم را به تعویق می اندازند و نهایتا با پیروزی انقلاب ، جمیله آزاد می شود . آن دختر جوان که قاعدتا از دیدن دستگاه هول انگیز گیوتین ، دچار رعب و هراس شده بود ، می گوید مادرم را برای وداع آخر آوردند . او مرا در آغوش گرفت نوازش کرد و گفت : آرام باش دخترم ، تا چند لحظه ی دیگر خداوند و فرشتگان او را ملاقات خواهی کرد .
بعد از این سخنان آرامش عجیبی بر من حاکم شد . روحیه گرفتم و ترس از وجودم خارج شد . با او خداحافظی کردم و مشتاقانه برای اجرای حکم به حیاط زندان آمدم .
آفرین بر این مادر ! خودش چه کشید تا توانست دخترش را آرام کند !
خانم "جمیله بحیره" به دلیل ضعف شدید جسمی ناشی از شکنجه نتوانست خانم "جمیله بوپاشا" را که به دعوت من به تهران آمده بود همراهی کند.