۰۸ آذر ۱۴۰۳ - 
همچنان در طبقه اول ساختمان قدیمی پاستور
مستقر هستم. با رعایت پروتکل‌های بهداشتی جلسات را برگزار می‌کنیم. بخش
مهمی از مأموریت‌ها هم به صورت دورکاری، جمع و جور می‌شود.
در دوران کرونا، پیام رسان ها کمک زیادی به برگزاری آنلاین جلسات و یا ارتباطات غیرتصویری خانواده‌ها وگروه‌ها کرده است. مدیریت داشته‌ها، یعنی استفاده بهینه از همه ظرفیت‌هایی که در اختیارمان است. از آنها غافل نشویم.
پی نوشت:
بهار
تو باغچه‌ی کوچک دفتر ما زیبا و دل انگیز است. با همین چند نفر همکار
دفتر، به باغچه می‌رسیم و لذتش را می‌بریم. در کنار همه سختی‌ها و مصائب
ویروس کرونا، از هوای پاک و آسمانی آبی و مناظر دل انگیز بهار هم استفاده
کنیم. عمر بهار کوتاه است.
در فضای مجازی خواندم که پیرمرد ۹۰ ساله موقع ترخیص از بیمارستان گریه می‌کرد. دلیلش را پرسیدند، پاسخ داد که من 24 ساعت زیر اکسیژن بودم و الان باید این صورتحساب را پرداخت کنم. چطور است که ۹۰ سال اکسیژن حیات بخش و مجانی را استشمام کردم و قدر نعمت الهی را ندانستم. سعدی علیه الرحمه چه زیبا و دقیق فرمود:
«هر نفسی که فرو می رود، ممدّ حیات است و چون بر می آید، مفرّح ذات!
پس در هر نفسی دو نعمت موجود است و بر هر نعمتی شکری واجب!
از دست و زبان که بر آید، کز عهده شکرش به در آید»
اینستاگرام