حجت الاسلام والمسلمین محمدیان رئیس سابق نهاد نمایندگی رهبری در دانشگاهها از جمله آدمهای خوب این دوران است.
عالم، محقق، انقلابی، ولایی و خستگی ناپذیر در کار و تلاش بیوقفه برای انقلاب، جوانان و دانشجویان.
جزو
معدود مدیرانی است که از حدود ۲ سال قبل شخصاً پیگیر حضور یک مدیر تازه
نفس و جوان به جای خودش بود که نهایتاً با اصرار دوستان از جمله خودم، و
توصیه رهبری معظم حدود یکسال دیگر ادامه داد.
حرفهای زیادی از جنس درد
دل و آسیب شناسی انقلاب به ویژه در سازمان روحانیت و سبک زندگی مدیران و
مسئولان کشور داشتیم. در اینکه برخی روحانیون حکومتی، به دلیل زندگی اشرافی
و جدا شدن از تودههای مردم و غفلت از فرزندان و خانواده، ضربه مهلکی به
اعتماد و اعتقاد مردم نسبت به روحانیت و انقلاب و حتی اصل دین وارد
کردهاند، هم نظر بودیم.
منزل و محل کار ایشان در خیابان انقلاب است و
میگوید این فاصله را تقریباً هر روز پیاده طی میکند و نه تنها هیچ اسائه
ادبی نمیبیند بلکه برعکس به دلیل همین رفتار مردمی مورد توجه و تحسین مردم
قرار میگیرد.
واقعاً نمیدانیم در کشور چه اتفاقی رخ داده که این نعمت بزرگ از بسیاری مسئولین به ویژه روحانیون صاحب نام گرفته شده است.
خاطره
خوبی از مرحوم آیت الله حائری شیرازی نقل کرد که منظور از آبی که اکثریت
لشکر طالوت، به رغم دستور الهی از رودخانه خوردند و ایمانشان زائل شد، «بیت
المال» است. به آنان گفته شده بود که فقط به اندازه یک کف دست بخورند تا
حداقل تشنگی برطرف شود نه اینکه در آن غوطه بخورند!
با اینکه مسئولیتاش را تحویل داده، همچنان با دانشجویان محشور و مأنوس است. هم در محیط کار و هم در نوع فعالیتهای روزانه ایشان.
تألیفات ارزشمندی دارد. از جمله کتاب «علی از زبان علی(ع)» که در نوع خود بینظیر و بسیار سودمند است.
ساده زیست، مردم دار، دلسوز و خون گرم است. قدرش را میدانم و از مصاحبت با او بهره میبرم.