تصویرگر دگراندیش (۲)

دیروز سخنران مراسم سالگرد و بزرگداشت شهیدان صیاد شیرازی، مرتضی آوینی، سعید یزدان پرست و محسن قطاسلو (شهید مدافع حرم ارتش) در بهشت زهرا(س) بودم.

در مورد شخصیت سید اهل قلم گفتم:
۱- شهید آوینی روشنفکر بود. اما نه روشنفکر بریده از مردم، بلکه از متن مردم.
#روایت_فتح روایت زندگی مردم در جنگ است. قهرمانانش بازی نمی کنند، زندگی می کنند. به همین دلیل باورپذیرند. آوینی واقعیات را می گوید اما از سیاه نمایی و یاس و افسردگی خبری نیست. هر چه که هست، امید و نشاط و حرکت به سوی آینده ای روشن است.

۲- آوینی محتوا و قالب را در یک اندازه ی اهمیت می دید.
او به خوبی می دانست که اگر پیام های ارزشمند او در فرم جذاب و حرفه ای عرضه نشود گرهی از کار خلق نخواهد گشود و تولیدات او مثل هزاران تولید کارمندی و یا گیشه پسند دیگران بی مصرف و بی خاصیت خواهد بود.
او جان خود را پای روایت فتح ریخت. مثل جانی که آرش کمانگیر در تیر گذاشت.

۳- آوینی می دانست که روایت جنگ به اندازه خود جنگ اهمیت دارد.
اگر روشنفکر و هنرمند برآمده از مردم، تاریخ رشادت ها و فداکاری های آنان را روایت نکند، دیگران خواهند کرد. آن طور که خودشان می‌خواهند.
و همین دلیل، ترکیب مجاهدت های در صحنه ی امثال شهید صیاد شیرازی همراه با روایت دلنشین و صادقانه مرتضی آوینی معجونی می سازد که از دل آن امثال شهید قوطاسلو ها می روید و چه رویش پربرکت و خیره کننده ای!

دیروز به مزار شهدای فاطمیون هم رفتم و با خانواده های بزرگوار و مظلوم آنان گفت‌وگو کردم. احساس کردم که خیلی از آن ها غفلت کرده ایم. در این مورد مستقلا خواهم نوشت.

برچسب ها: شهید مرتضی آوینی ، شهید مدافع حرم ، دفاع مقدس