اعتراف به اشتباه در دوران مدیریت از سوی هر فردی و در هر سطحی که صورت
بگیرد یک گام مثبت تلقی میشود. از این رو، باید نسبت به اعتراف ضرغامی
رئیس اسبق صداو سیما در رابطه با برخی از اقدامات در دوران مدیریتش به دیده
مثبت نگریست.
اما آنچه که حتی از اعتراف به اشتباه نیز مهمتر بهنظر
میرسد این است که افراد تحت چه شرایطی و با چه نگاهی و با چه ساز وکارهایی
در تصمیمگیریها دخالت میکنند و دچار اشتباه میشوند. از اینرو، افرادی
نظیر عزت الله ضرغامی رئیس اسبق صدا
و سیما به جای اینکه به اعتراف موردی نسبت به اشتباهاتشان اقدام کنند باید
سازو کارهایی را که منجر به ایجاد چنین اشتباهی میشود را تحلیل نمایند.
زیرا تنها در این صورت است که میتوان از بروز اشتباه جلوگیری نمود. اگر
رئیس پیشین صدا و سیما و امثال ایشان خود را در آینده تحولات جامعه ایران
ببینند بدون تردید امروز باید دست به اعترافات بیشتر در قبال اشتباهاتشان
بزنند. در نتیجه اصلاح دیدگاهها و روشهاست که میتواند از بروز اشتباه
در هر سطحی جلوگیری بهعمل آورد. به نظر میرسد که اعترافات اخیر رئیس اسبق
صدا و سیما درباره عدم اجازه پخش فیلم آدمبرفی و محروم ساختن مردم از
دیدن چنین فیلمی فرع
بر مسئله اصلی تر چون انتخابات است.
بنابراین امر مهم این است هر فردی با
هر انگیزهای اگر به اشتباهش اعتراف نمود و اگر صادقانه بر آن اشتباه
معترف بود باید از سوی جامعه و سایر مدیران مورد استقبال قرار بگیرد. با
این همه علیرغم برخی از اظهارات اخیر این مقام سابق صدا و سیما که عدهای
از آن برداشت انتخاباتی نمودهاند بازهم نمیتوان درباره قصد و غرض او برای
انتخابات 1400 سخن
گفت. اما در مجموع شجاعت اعتراف به اشتباه اقدامی بسیار پراهمیت به شمار
میرود و از یک صداقت اخلاقی و تعهد اجتماعی برمیخیزد. بر این اساس، هر
فردی و در هر شرایط و جایگاهی اگر به اشتباه خود اعتراف کند این مهم
میتواند گامی مثبت و مطلوب تلقی شود.