هفته قبل حضرت آیت الله شبیری زنجانی از مراجع بزرگوار شیعه نکات مهمی را پیرامون آسیبشناسی طلاب حوزههای علمیه بیان فرمودند.
به جز یک مورد - که شاید نیاز به توضیح بیشتر داشت - بقیه موارد، آنهم با این صراحت پدرانه، نیاز جدی طلاب جوان است.
جایگاه اجتماعی طلاب، سطح علمی و ضرورت تهذیب نفس آنان و مقایسه با سالهای
دور از جمله نکات برجسته سخنان ایشان است.
در تأیید همه این موارد،معتقدم حضور روحانیون محترم در پُستهای اجرایی در
همه سطوح حتی در جایگاههایی که ارتباطی به شأن یک روحانی ندارد از عوامل
مهم برخی بدبینیها است.
اما توصیه ایشان به عدم ورود طلاب به سیاست را آنگونه که در اخبار آمده بود، نمیپذیرم.
سیاست از دیانت جدا نیست. سیره پیامبر و ائمه هدی (علیهم السلام) و بزرگان دین هم همین بوده است.
سیاسی کاری، باندبازی و قبیله گرایی غیر از سیاستورزی مبتنی بر شریعت و اخلاق اسلامی است.
روحانیون محترم وظیفه دارند که در بخش اخیر، الگو و مربی شایستهای برای آحاد جامعه و سیاسیون کشور باشند.
دوری طلاب از سیاست نه تنها مشکل را حل نمیکند بلکه آنان را بازیچه و آلت دست سیاسیون ماهر و حرفهای نیز میسازد.