۳۱ فروردين ۱۴۰۳ - 
در مسیر بیرجند – زاهدان و به طور اتفاقی، در مراسم
تدفین یکی از هموطنان اهل سنت در روستای میلَک شرکت کردیم. فاتحه‌ای
خواندیم و چند آیه قرآن تلاوت کردیم و به بازماندگان آنان تسلیت گفتیم.
مراسم آنان خیلی ساده است. به ویژه پذیرایی از میهمانان.
در مراسم ختم ۳ شهید در مسجد پیرانشهر هم همینطور بود. صرفاً با آب خنک پذیرایی می‌کردند.
مخالف خیرات و احسان ساده و پذیرایی حداقلی از همراهان و مردمی که برای تدفین و ترحیم آمده‌اند، نیستم، ولی متأسفانه رویه‌های غلط باعث شده تا مخارج خانواده متوفی بعضاً به چند ده میلیون تومان برسد.
بخشی از پست قبلی "پنت هوس" را به دلیل ارتباط با موضوع در پی نوشت می آورم.
پی نوشت:
از رفتار بد اکثر ماها این است که به محض فوت یکی از نزدیکان، به بهانه
تسلیت و سرسلامتی چتر خود را باز می کنیم! و توقع داریم خانواده متوفی،
تمام و کمال از ما پذیرایی کند!
بعضی هم از شهرستان می آیند و خانه کوچک مرحوم را با هتل اشتباه می گیرند! - مصیبت متوفی فراموش شده و رفع و رجوع و خرج و برج تحمیلی، نگرانی درجه اول می شود!
بر اساس آموزه های دینی، تنور خانواده مرحوم باید تا چهل روز خاموش باشد و همسایه ها سرویس بدهند!
ناهار روز تدفین، پذیرایی تا هفت روز و میوه های آبرومندانه(!) در تمام مراسم، هزینه قبر و مسجد و قاری و مداح و سخنران و کرایه اتوبوس و گل و سنگ قبر و ... کمر شکن است.
دست آخر هم هزار حرف و حدیث! - وجود چند آدم فهمیده، کافی است تا با مدیریت صحیح، بستگان درجه اول متوفی را از نگرانی نجات دهد.
بحث، به کسانی که تمکن مالی دارند و در حد عرف خیرات می کنند،
مربوط نمی شود.
اینستاگرام