- با تاریخچه و فلسفه عَلَمکشی کاری ندارم ولی اجمالاً از کودکی از رفتار و حرکات عَلَمکشها در ایام عزاداری حسینی لذت میبردم.
- عَلَمکش، هم توان فیزیکی مى خواهد و هم مهارت در کنترل و مدیریت آن! به تعبیر عوامالناس باید لنگر عَلَم و به تعبیر مهندسی، ممان اینرسی پیوسته(!) را که روی تکیهگاه فشار وارد میکند اداره کند!
- رهبری عزیز، کار اجرائی را به «عَلَم کشی» تشبیه میکنند و میفرمایند وقتی عَلَم مسؤولیت بر عهده کسی گذاشته شد همه باید به او کمک کنند و سختی مسؤولیت او را درک کنند.(نقل به مضمون)
پی نوشت:
-
وقتی عَلَمکش خسته
میشود با یک "یاعلی" به اطرافیان حالی میکند تا کمکاش کنند و دیگری
زیر بار برود!
برخی افراد تازهکار و مدعی هم که اول بار زیر علم میروند با فرياد
"ول کن آقا"!، "برو کنار"! اطرافیان دلسوز را پراکنده میکنند
ولى پس از چند قدم کوتاه، درمانده میشوند و یاعلی میگویند.
- بدتر از آن هم کسانی هستند که یه راست دارند میروند توی جوی کنار خیابان ولی باز هم "ياعلی" نمیگویند!
-
بعضیها هم از اول که
عَلَم را میگیرند از سنگینی آن، طورى مینشینند که نمیتوانند از جا بلند شوند!
ولی باز میگویند آقا برو کنار! میخوام بلند شم!!
همکاری و موفقیت را از عَلَمکشهای حرفهای، مؤمن و فهمیده یاد بگیریم.