اینکه قهرمان جنگ ما هم در «ماجرای نیمروز» و هم در «لاتاری» برترین جایزه را از مردم میگیره خیلی حرف داره! این همون «صدای مردمه»! که برخی اصرار دارند چیز دیگهای باشه! .
«غیرت» ملی ترین و فراگیرترین ارزش اخلاقی است که با روحیه ایرانی و آموزههای دینی و نظری درآمیخته و در مصاف بیهویتی به سلاحی برنده و بیبدیل تبدیل شده است. پیامبر خدا(ص) میفرماید: «غیرت از ایمان است و بیبندوباری از نفاق» و مولای متقیان علی(ع) هم میفرماید: «غیرت ثمره شجاعت است»
این «غیرت» گمشده امروز جامعه ما است. قهرمانان ما از راه میرسند و یکبار دیگر آن را مییابند و با صدای بلند فریاد میکنند، آنان هنوز هستند.
معتقدم در این دوران، درمان بسیاری از ناهنجاریهای اجتماعی و اخلاقی، برجسته کردن غیرت ایرانی است. آنچه که از زمان رضاخان شروع شده و تا به امروز توسط بیگانگان ادامه دارد، «غیرتزدایی» از جامعه ایرانیهاست. «لاتاری» یک فیلم خوب، مردم پسند و خوش ساخت است. همان که باید باشد.
وقتی تماشاگران با هر پوشش و رنگ لعاب و عقیده و سلیقه، با شور و هیجان برای قهرمان ما کف میزنند، نشان میدهد که آقایان مهدویان و رضوی و دیگر همکاران پرتلاششان، به خال زدهاند! «لاتاری» هشداردهنده هم هست و توانسته با زبان مردمی و به دور از نصیحت و شعار، نقش سازنده خود را در عرصه سینمای انقلاب اسلامی به خوبی ایفا کند.
«لاتاری» از قابلیتها و تجربیات گذشته سینمای ایران به خوبی سود برده است. این مزیت سازندگان آن است. قیاس این فیلم با «سینمای کیمیایی» هم، مع الفارق و بلاوجه است. برای «اکران عمومی» نظراتم را در مورد «ریتم فیلم» و چند نکته ساده دیگر به دوستان منتقل خواهم کرد.